Industri Kontena Makanan Plastik II

Bahan kimia pembungkusan makanan tidak didedahkan, dan dalam banyak kes kita tidak mempunyai data toksikologi atau pendedahan. Namun, komponen teras dari peraturan FDA mengenai bahan sentuhan makanan adalah berdasarkan kepada andaian bahawa bahan -bahan ini boleh berhijrah ke dalam dan hadir dalam makanan.

Malah, sistem FDA untuk meluluskan bahan -bahan hubungan makanan, yang mana ia dilakukan secara individu, dengan kelulusan yang diberikan kepada syarikat tertentu untuk kegunaan tertentu, bergantung kepada berapa banyak bahan yang dijangka berhijrah ke dalam makanan. Ini dinilai berdasarkan maklumat yang dikemukakan oleh syarikat kepada FDA, FDA boleh kembali kepada syarikat dengan soalan dan melakukan carian sastera sendiri,

Tetapi terdapat lebih daripada ambang penghijrahan yang perlu dipertimbangkan ketika menilai keselamatan bahan hubungan makanan. Sebagai tambahan kepada bahan-bahan itu sendiri, pecahan bahan kimia dan produk sampingan ini perlu dipertimbangkan. Ini bermakna terdapat lebih banyak bahan kimia individu yang mungkin menyentuh makanan, dan oleh itu dapat dikesan dalam makanan, daripada yang hadir dalam pembungkusan seperti yang dirumuskan. Bagi polimer, kerosakan dan produk sampingan ini boleh menjadi penting.

Pecahan tambahan dan bahan kimia sampingan ini juga menyumbang kepada isu penilaian keselamatan kimia. Peraturan kimia biasanya menganggap bahan kimia satu demi satu, ketika pada hakikatnya kita terdedah kepada pelbagai bahan kimia secara serentak, termasuk yang hadir dalam makanan. Oleh itu, penilaian kimia individu yang menentukan kelulusan bahan hubungan makanan mungkin tidak menangkap semua cara di mana satu bahan boleh berinteraksi dengan makanan, badan manusia atau alam sekitar.

Kembali pada tahun 1950 -an, andaian saintifik adalah bahawa semakin tinggi tahap pendedahan, semakin besar kesan biologi kimia. Fokus perhatiannya adalah kesan akut: kecacatan kelahiran, mutasi genetik dan kanser. Sejak pertengahan 1980-an, bagaimanapun, dan terutamanya dalam 10 hingga 15 tahun yang lalu, bukti saintifik yang menunjukkan bahawa tahap pendedahan yang rendah, terutamanya kepada bahan kimia yang boleh menjejaskan fungsi hormon, boleh memberi kesan biologi yang signifikan telah terkumpul dengan cepat. Begitu juga bukti bahawa pendedahan sedemikian boleh membawa kepada kesan kronik pada sistem badan metabolik, reproduktif, neurologi, kardiovaskular dan lain -lain dan boleh menetapkan peringkat untuk gangguan kesihatan yang mungkin mengambil masa bertahun -tahun untuk menjadi jelas. Namun dari perspektif pengawalseliaan FDA, kesan dos yang rendah itu masih banyak ditinjau kerana mereka, sebagai contoh, untuk bisphenol A, blok bangunan plastik polikarbonat yang digunakan secara meluas dalam produk hubungan makanan, telah menjadi titik fokus di Perdebatan awam mengenai keselamatan bahan hubungan makanan. Maklumat lanjut, sila lawati: .